پدر جان نمی دانم از کجا شروع کنم از آن زمانی که امیر المومنین که به او عشق می ورزیدی ودرهای حکمت الهی را برایش گشودی و  بعد از خودت امامش خواندی که ریسمان بر دست آن حیدر کرار فاتح خیبر و حنین ، شیر میدان خندق دادی . در حضور آن امام ملایمت و رأفت ، زیباترین هدیه آفرینش مادر گراممان حضرت زهرا را سیلی زدند ، چه بگویم پدر جان دلم گرفته ، وای بر این امت این امتی که درس عشق ورزیدن را به آنها آموختی وای از آن روز عاشورا پدر جان آن روزی که حسین تنها در قتلگاه شهادت در خون خود غوطه می زد و ملائکه آسمان و زمین در شهادتش اشکها ریختند نمی دانم پدر جان از عالمه غیر معلمه حضرت زینب بگویم چه صبری داشت در برابر  آن امتی که حجت خدا را که معنی بخش خدا پرستی و وحدت بود به شهادت رساندند. چه بگویم از مردمی که باعث جدایی امام زمان (عج) از امت شدند و عده ای شب و روز در انتظار آن منتظَر هستند . پدر جان  نمی دانم از فلسطین بگویم که اسرائیلیان  ثروت پرست و آدم خوار مسلمانان را در خانه هایشان پدر را در حضور پسر و پسر را در حضور مادر می کشند ، زن و بچه های امتت را که در این کشور مقدس می باشند را به قتل می رسانند آری پدر جان نمی دانم از عراق بگویم که سیاست مداران و شیطان صفتان چه نمایشی را در انجا به اجرا در آورده اند.

                                                                                نویسنده : مجید آزادبخت

مدینه کوچه هایت بوی زهرا می دهد        خبر از غربتشبهای مولا می دهد
مگر آنجا علی دو دستش بسته بود            که زهرا ناله دلش آهسته بود